Jak o nie dbać
Zatrwiany to niewątpliwie rośliny przyszłości, świetnie przystosowane do zmieniającego się klimatu, a przede wszystkim suszy. Dobrze rosną na glebach żyznych, ale lekkich, przepuszczalnych, zawierających sporo wapnia. Co ważne, przywabiają motyle, pszczoły, trzmiele i inne owady zapylające.
Zatrwian wrębny uprawia się u nas jako roślinę jednoroczną. Nasiona trzeba wysiać w połowie marca do skrzynek, które następnie umieszcza się w ogrzewanej szklarni. Młode siewki pikujemy 3–4 tygodnie po wschodach do osobnych doniczek, a na miejsce stałe wysadzamy po 15 maja, gdy minie niebezpieczeństwo przymrozków, w rozstawie 30 × 30 cm. Przez pierwsze dwa tygodnie utrzymujemy glebę stale wilgotną, aby rośliny dobrze się ukorzeniły. Te same zasady obowiązują w uprawie zatrwianu Suworowa.
Zatrwian szerokolistny i tatarski sadzi się przeważnie w ogrodach skalnych i naturalistycznych, czasem też na rabatach bylinowych. Zabiegi pielęgnacyjne ograniczają się do odchwaszczania i podlewanie w razie wyjątkowo dotkliwej suszy. Te gatunki najlepiej rozmnażać z nasion, ale można też przygotować zimą sadzonki korzeniowe albo w sierpniu spróbować podzielić kępę, ale ostrożnie, tak aby nie uszkodzić korzeni.
Do suszenia zatrwiany ścina się, gdy zaczynają się rozwijać szczytowe kwiaty w kwiatostanie. Następnie wiąże się je w pęczki i zawiesza „do góry nogami” w suchym, przewiewnym i ciemnym miejscu.
